ÖLÜM KOKUYOR ELLERİN
Ve sen…
Namluya tutunduğun elini Ayrı koy şu mezara Tetik düşürdüğün kâbuslarını Bırak dağ başlarına Çık şu çatışmanın orta yerinden Kucağına düşen her serçe Bir hesap, Bir öç bekler… Kurnanın başında avuçlarım Sana bu zemzem suyu Bakışından yıkayalım diye Ölümün pususunu Kırmızı tokalarımı vereyim Ve kiraz bahçeli çocukluğumu Üşüme Isın çamurun orta yerinde Düştüğün pusu Ölüm uykusu Gitme Gönüllü oluşundan Ucuz kahramanlığın Sen, sen ol Sakın... Vurulmadan ölme Ne beni sev o ellerinle Ne bekle sevilmeyi Başını koyduğun yastık Elin... Elin evinde Sevdiğin… Gecelerimizi çektiler dara Şimdimiz yok bizim Gittiğinden beri Ölüme eşlik ederiz Sevgilim… ............ASRAN |