Adaletsiz dünyada bakın neler oluyor.
Gariban hanesinde,kim bilir neler yaşar.
Kimi refah içinde, kimisi aç ölüyor.
Mutlu insan azaldı,baktıkça içim yanar.

Edinilen servetler her şey burada kalır.
Tuz basarsan üstüne, acı yarada kalır.
Haksızları korurken , haklı arada kalır.
Kuruların yanında,yaş olanı da yanar.

Ayrı alemde yaşar, ailenin fertleri.
Ebeveyn dar dadır,tükenmiyor dertleri.
Taze ekmek isterler,çöpe gider sertleri.
Aç kalan serçecikler,ziyafetlere konar.

Su gibi para harcar, ana baba elinden.
Ukalalık yaparlar,hoşnut olmaz halinden.
Nasihati dinleyen gider doğru yolundan.
Yoksul insan, şükreder, azıcık aşla doyar.

Kolay mı ev geçimi,karşıdan kimse bilmez.
Gül gibi canlı yüzler,durup dururken solmaz.
Helalinden kazanır , dost oyununa gelmez.
Bazı evler sıcacık,fakir soğuktan donar.

Yüce Rabbin adıyla masum cana kıyarlar.
Karanlık vicdanlılar , insanları soyarlar.
Namus sözü verip de kavilinden cayarlar.
İnsanlık ölmüş abi,sana duyarsız bakar.

Çılgınca yaşadığın garip dünya yalandır.
Allahın rızasını almak sana kalandır.
İyi insan cennetten,nasibini alandır.
Evrenin bu düzeni yüreğimi çok yakar.

Şuracıkta oturmuş,bir garip şair ağlar.
Almış kalem eline, dünya halini yazar.
El alem al giyerken,o karaları bağlar,
Belki bir gün gelir de umutlar çiçek açar.

Ülkü Ahıska