" insan kendinçe ağlarmış "



öyle birden bire sol gözünden düşermiş " ici "
kapkara gökyüzü bir care ağıtlar biriktirmiş
koca kalabalıkta tek başına ve yalnız duraklarda
kimsesizlik gibi yollar gözler bir ses gelsin umutları



her yer sağır kücük yankılar kulaklarını tırmalar
bir iç sesle konusup yeni bir kendini yazar anlamsızlıklar üzerine
sadeler biriktirip renkler bulmaya calısır
ama hep ortadadır " üzüntüler" asla değismez




bu sehir boyası düşmüs kaldırımlar gibi üzerine gelir
yavasca kaçmak istersin kıyısında bir özgürlük türkülerine
yeni bir iç ses edinirsin tutulduğun "onur"un üstüne
yeni bir elbise gibi cıkarmak istemezsin yüzün eğilir gözün düşer



bu kırgınlklar sayısız bir ruhun parcalarını toplamak gibi gelir
her söz ağır her ses derinden acıtır , özün eğilir "gurunun" kapanır
renk renk pencereler acmak istersin paylasılan her duygunun birer kopyasıdır ,önemsemek
bir cosku kaplar yüzün acılır derin sancılar ufanılır bir mecra gibi yeniden doğarsın



anka kuşu gibi külünden yeni " can" yaşatırsın
tek bir yüreğinin yoktur,icinde senden büyük sevgiler dolaşır
yaşarsın işte huzurun mutluluklar ve neşe icin büyürsün onunla
her yer simdi sensin her bakışda bir göz her yerde senden kalan bir anı




sokaklar büyür yollarında eskimeyen kaldırım izleri
bir koku binlerce tad ama sen hep onun gününü arar dolaşırsın
baska bir resimde baska bir müziğin ritminde titreyemezsin
senindir kanayan yanların onundur eskimeyen "ruhu "




göz görüntüden dil uzaktan mana içten görür
dipsiz kaldığın her yalnızlıkta bir el atan olur
yorgunluğunu alan bir cift söz bir umut bulunur
damla damla düşen her duyguda bir ad "süzülür "





düşürme beni ey zalim hayat
tutunamadığım bu elller benim
ağlatan bu gözler derin icimde nefes alan bu ruh senin
incilte kırma ve unutma benim senin gibi "yüreğim" var



acıdan kalan günlerimin
haşretten dağıldığım her an
icimden düşüremediğim bu "sevgi"
bana yardım et doğumum neşeşi




bu gün toprağını ellerimle temizledim
yağmurlarla ışlattım çiçeklerle bezedim beyaz örtünü
adını sildim o siyah yazılarla silinmeyen kaderini
bir "dua" geldi icimden tüm acılara üfledim




lütfen "dağıtma" beni
parcalanan onurumda yalnız bırak
uykusuz kalayım icim nefes alsın günüm rüzgarlı
öyle bakma lütfen acılarım karanlıktan büyük





üzme derinliklerimi sessizlikle kapladım
yüzeme vurduğun her kırılgınlıkta biraz daha düştüm
yedi kat yerin altı oldu odam tahtalarla örtüldü üstüm basım
üsüdüm ben hep biraz üsürüm sende üsüme benim gibi "üzülme"




gitdiğinde gökyüzüm yağmurla düştü icime
bir rüzgar esti ağlayan ve ağlatan gözlerime
yüzüme vurdu parlayan mavi simsekler
sineme yapıştı acının ismi olan "gidisin"




ben hariç herkez siyahdı
üzerimde kırılan çiçekler
sapsarı bir günde sessizlik
yerlerde yaprak sesleri "elim" gökyüzünde




sen derin bir odada
beyaz sayfalar gibi" dört yaprak"
her yerde binlerce suskun ve durgunluk
bir ceşme ıslanan toprağın üzerinde



beyaz yorganın altında zamansız bekleyen feryat
gövdende yeşilçe acan beyaz yaprak
her bahar gökyüzüne bakan "umutca "
yeniden doğan cemre gününde unutulmayan



en derin uykuda ruhun hala yaşayan
odaların duvarlarında yüzünün berrak gülümsemesi
tavan arasına gizlenen hatıra, unutulmayan zamanlarda
beni yerle yeksan eden sacımı basımı yolduran tek" acı "




" yaşamak durgun suda gölgesiz kalmak gibi "
"bazen acıtarak alır imtikamını "
"bazen ağlatarak damla damla "
"bazende imkansız bir günde "












ama sen hiç " üsüme "
kal hep sıcaklığınla...