Güneşin doğmaya korktuğu koyu bir karanlıktır
Çiçek açmaz bahçesinde, ot bitmez, fiat biçsen para etmez
Çehresinde yara izleri, bakmaya korkar insanın gözleri
Gideni çok, döneni yok, soğuk eser rüzgarı
Tanımaz baharı, yazı, hüzün kokar nefesi
Kışa benzer mah cemali, yüreği buzdan bir parça
Silahsız bir savaş, bir hasretlik kavgasıdır gurbet
Ömre zarar yedi kollu bir canavar...

Elinde eski bir valiz, gözünde yaş çıkarsın yola
Bir eşya gibi koyarlar seni trene, ağır gelir yükün sevene
Tren kalkmaz, rüzgar itse de güç yetmez
Gurbetin çilesi büyük, tortusu çok, yüzü karanlık mı karanlık
İçinde keder, içinde hasretlik, içinde aşk...Nasıl kalksın tren?..

Sonu görünmeyen, uzayıp giden bir yoldur
Her istasyonda birkaç sen eksiltir senden
Ayağın hangi şehrin göbeğine basacak
Kolun, bacağın hangi kaldırıma taş olacak
Aklın başından gidecek mi, baş boynunu terk edecek mi
Bilemezsin, bir muammadır o çözemezsin...
Bir kolun ceketinde, diğer kolun yer çekimine endeksli
Tek ayak, tek bacak, ellerin koparılmış bileğinden
Kanayan yüreğinde dram, hangi elinle tutacaksın hicranı
Ellerin alınmış senden, çaresizsin kanıyor yaran...
Buğdayken un olmuşsun dönen dişliler arasında
Parça parça bir sen daha çıkmış arta kalan senden
Hayat toz-duman!..

Toplayabilirsen sokaklarda bıraktığın kollarını
Bileklerinden koparılan ellerini ve kaldırımda bıraktığın başını
Ve dizlerinden vazgeçen ayaklarını, sor kendine bu yıkımın sebebini
Ve sor, ayakkabısı var mıydı kaldırımdaki yaralı ayağının?

Ey yolcu! Olur da, bir gün azade olursan bu zalimin yurdundan
Kaldırımda bıraktığın elini-kolunu, bacağını, omzunu
İçi keder yüklü o eskimiş valizini
Hatta aklını yitirmiş başını da almayı unutma yanına
Belki bir sen daha yaratılır, gurbetin zehrine panzehir senden!..
Silinir koyu karanlıklar, aydınlanır gönül bahçen
Ve güneşin doğduğu yere yeniden bakar gözlerin
Ki orada gurbet yok, sevinç ekilmiş gül bahçelerine
Aç kollarını kucaklasın gökyüzünü yüreğin
Her yer gülistan ve sen yeniden insan!..

Rukiye Çelik/Ankara
15 Aralık 2017