10 Kasım’da doğdum
Sevdalandım bir dünya liderine, Ata’ma
Gözlerinin göğünde kayboldum
Mavisinde denizlerinin dalgalandım
Kimi zaman kıyıya vurdum, kimi zaman
Balıklara, martılara komşu oldum
Anlattım onlara Atatürk’ü
Yazdım Adını Marmara’nın üstüne
Ve sevinçlerimi bırakıp suyuna
Geçtim oradan Dolmabahçe Sarayı’na
Öptüm varlığından, dokunduğu ne varsa
Gözlerimi, gözyaşlarımı bıraktım üzerlerine
Döndüm tekrar çizdiği yolda yürümeğe...

Aşkından çoğaldım yemyeşil orman oldum
Kuş oldum kanat çırptım, dalında yuva kurdum
Tarlasında buğday başağı
Değirmen taşında un oldum Türkiye’min
Bir kabın içinde suyla, mayayla buluştum
Yoğruldum yoğruldum hamur oldum
Geometrik şekillerinde Atatürk’ün
Yazıldım-çizildim, anlatıldım, kitap oldum
Okundum, okudum devrim oldum
Gençliğin, Türk’ün gözünde, aklında, kalbinde
Sonsuzluğa ulaşan tek lider Seni gördüm Ata’m
Ki Senin Adın, Ebediyettir zaten...

Bu yüzden, kimse öldü diyemez Sana
Bedenindir bizden uzağa düşen
10 Kasım’da ölmek ne demek Ata’m
Aylar, yıllar, ömürler seninle var, var olacaktır
Devrimlerinle başlara taçsın, sonsuzluksun
Sevginle kalplerde vatan kurmuş
Yıllar geçtikçe çoğalmış, dehanla karanlıkları yırtmış
Onlarca zaferden muzaffer çıkmış
Dünyanın hiç batmayan güneşisin
Sen Mustafa Kemal Atatürksün...

Senin Adın Atatürk, Atatürk ölür mü? Ölmez
Senin Adın Türkiye Cumhuriyeti Devleti
Cumhuriyet ki Bayramıdır ülkemin, ölmez
Bayramlar, zaferlerin güneşidir
Güneşler batmaz, gök yere düşmez
Sen mavi atlasın yedi renkli gökkuşağısın
Türkiye Cumhuriyeti’nin Kurucu Önderisin
Dalgalanan Kırmızı-Beyaz Bayrağısın Ata’m
Ölmedin, ölmeyeceksin, Vatanım seninle güzel...

Rukiye Çelik/Ankara
10 Kasım 1938/10 Kasım 2024