Gitmeye hazırım, sevdiğime haber verilsin;
Yollar açılsın, yolculuk başlasın...
Yüreğim titrek, umutlarım köpük köpük
Ne zaman, nereye, nasıl gibi sorular sorulmasın!..

Söyleyin ona beyaz elbisesini giysin;
Arka sokaklarda gün ışıdı oraya gelsin,
Hatıra adına ne varsa yanına alsın,
İç fırtınalarım dindi rahat olsun!..

Yüreğimde aşk, gözlerimde keder kalmadı.
Dumanlı sevinçlere veda etti gönlüm.
Eski masallar anlatılmayacak artık,
Issız dere yatakları sakin şimdi...

Biliyorum zor ve uzun olacak düşlediğim yol;
Hatta fazlasıyla yoracak,
Yağmur yağacak, kar yağacak
Fırtına, bora derken, çığ düşecek;
Donacağım belki de ayazın ortasında!

Bilinmezlere gebedir zaman;
“Su uyur , düşman uyumaz”
Yalnızlıklar gibidir, büyüdükçe büyür ihtiraslar
“Beşer, şaşar”,
Canlanır yeniden düşmanlıklar!..

Belki de; kaderin soğukkanlı mucizesi olur,
Güler yüzlü bir hayat çıkar karşıma!
Bugünün sıkıntısını yarına,
Yarının derdini öbür güne bırakmadan
Sürükleyip götürür ardından...

Çizgileri aşmadan, sınırları bozmadan,
Renkleri taşırmadan yeni bir dünya kurar,
İçine de beni koyar...
Kim bilir,
Ne kadar da güzeldir o rengarenk dünya!..

27 Temmuz 2011 / ANKARA
Rukiye Çelik