Sonsuz Yok Oluş
ne varsa hiçliğe doluyor
aklımı alıp sonunu anladığımda düşlerim yoktu geri dönüp yeniden başlamayı istedikçe aynı yöne kıvrılan suyun akıbetine dolup o sonsuz yok oluşa varıyordum iki ara kendim olup yansımalar dehlizinde zamana yenilmiş duygularımın neler biriktirdiğine inanıp varlığımı kendimle buluşturdum sonra buruşturup fırlattım yıldzlara içimizden geçip bize benzeyen yüzlerin güçlü sevgisi ile uyandık hayata rüyasına yalvaran sesin arkasında başka bir ses silindikçe siliniyordu yeniden başlıyorduk umuda tutunarak bir akşam bir sabah tekrarlayıp duruyorduk kaybetmek için bize ait olan umidi karmaşa kalabalık ve çaresizlik herkes aynı acı ile göğe haykırdığında ellerimiz o sonsuz boşluğa gerildi söz verdim kanatlarım iyileşir iyileşmez veda edeceğime. |