ah şu umutsuzluk
nasılda sensiz ölüm gibi
yaşamak güzeldir derler
yaşatan yok bilmezler

umudum var mı bilmiyorum
bir dudağı öpmek ister gibi
yaşamak istedim
nasıl bir zulmün içinde
nasıl bir gül yaprağını döküyor
hiç bilmeden dokunduğun
bir diken kanaması gibi
sevdaya aç
sevdadan ırak bir şehir
karartısı var üstümde

bazen özlemek geliyor içimden
bazen ölmek
sonra sevişmek
delicesine
ve gece zehir kusar gibi
göğsüm darmadağın
darmadağın ellerim
odam gibi
acılarım darmadağın

eskimiş bir hüznü ayaklandırır gibi
düşler kuruyorum
çırılçıplak bedenim
yatağım soğuk
kapıda sessiz bir rüzgar uğulduyor
yapraklar içimde bir bir dökülüyor
kurumuş bir çınar ağacı gibi

kuruyan çiçeklere su veriyor göz pınarlarım
bir türküye eşlik ediyor dudaklarım
sonra yumruğumu sıkarcasına
nefret ediyorum yaşamaktan
umudum kaldı mı bilmiyorum
sevdayı tutku haline getiren şu yüreğim
parçalara bölünmek üzere

bir karanlığın içinde
ölmeyi denedim
yalnızlık barikat kurarcasına
tel örgülerle çevrilmiş bedenim
sınırlar arası sevda aradım
hep yasak kentlerle karşılaştım
ne ölmeyi becerebildi yüreğim
nede yaşamak istedi

beni bu dünyada
ölmeden önce bul sevgilim
bir sarılmalık canım kaldı
onuda sana bahşettim
beni bul
ve sarıl sevgilim
ölmek senden sonra gelsin
seninle birlikte

ibrahim dalkılıç

16.10.2017
23.50 izmir