KülBu aralar, Hangi şiire dem vursam Gidecek yeri kalmıyor kalbimin. Göğsümden ölü kuşlar azad ediyorum gök yüzüne. Ellerimde yırtılmış mektuplar, Satır sonlarını yakıyorum. Bütün hikayeler aynı. Kırık, Ve yalnız.. Adını yazıyorum her satır sonuna. küflenmiş bir elmayı ısırıyorum uzun zamandır Bir ateşe değiyor ellerim Yüzüm kül renginde. Hiç bir iz eskisi gibi değil Yorgun parmak uçlarımla Cam kırıklarına basıyorum durmadan. Bir gölge izler gibi Beyaz bir elbiseyi giyiyorum Hiç bir şey dokunduğum gibi masum değil Yağmurun sesi Ve yarım kalanlar Hiç bir şey Şimdi daha acılı bir kalp var göğsünde Yüzüme değiyor gökyüzü Ve bu yağmur Yüzümün atlasında iz sürüyor... Özge Özgen |