BÜYÜYORUM..Yürüyorum senli anılarla dolu olan odama. Tek başıma baş edemeyeceğim derken, Yalnızında yalnızlığına saplanıyorum. Gözlerim hep oturduğun o sandalyede, Dalıp gidiyorum.. Sen geliyorsun gözlerimin önüne, Sanki dokunmak için uzansam tutacak gibi, Yaklaştıkça bir anda uzaklaşıveren... Yüzünde benim sende en sevdiğim gülümsemen, Ezberlediğim yüz hatların, Parmak uçlarını öpecek kadar sevdiğim adam… Yanımda olman gerekirken, Başka hayallerde, Başka bedenlerde ucuz hayatlarda yaşıyorsun… Oysa her zamankinden daha fazla ihtiyacım vardı sana, Ellerimi tutup geçecek demene. Geçmese de geçer diye avutabilirdin… Sensizlik bir ödül mü bir ceza mı inan bilmiyorum. Seninleyken farklıydı her şey, Sendin her şeyin çözümü, çaresi. Ama şimdi, Sensizken de ayaklarımın üzerinde durabiliyorum. Belki sevmiyorum seni ama unutamıyorum da. Uyanıyorum senli hayalimden. Silkelenip kalkıyorum ayağa. Sanki sitem edip, Sicim gibi göz yaşlarımı hayallerimize akıtan ben değilmişim gibi.. O an tüm kinimi acımı unutup, Yürüyorum hayat yolunda. Tıpkı bir Alzheimer hastası gibi.. Acılarımı sevinçlerime, Dertlerime mutluluğuma, Gidişini gelişlere, Seni anılara katıp, Arkama bile bakmadan, Seni ve vefasızlığını orada bırakıp, Geleceğe yürüyorum.. Elimde sırtıma saplanan, Senin ve dost sandığım insanların hançeri… Yürüyorum, Ama büyüyorum da.. Büyüyorum ki, Sen ve senin gibiler yakamasın canımı. Prangalıyorum ruhumun en karanlık yerine, İçimdeki senin dokunamadığın çocuğu… Büyüyorum be, İçimdeki çocuğu severek onu yaralayanlara inat… |