GülceŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Nostalji
Gözlerine bakamadım, utandı adamlığım
Acının resmi diye , yüzünü sarmaladım bulutsuz akşamların en müphem gölgesine Bir yanda utançların en kahpesiydi şehir Sokuldukça suskular,kentin en mahrem bölgesine İlk gününde esareti tatmış gönül ilmiği Sahipsizlik alev alev tenini yalar Ülkesine dargın doğan bebeği Annesinin billur sesi oyalar Mestur bir yıldızdın oysa ,güneş sızdıran Kahrını çehresinde süs diye taşıyan gülce Kırlangıç öksüzlüğüyle erkenden yola koyulup Her kalpte hamra bir yangın bırakmalıydın Müphem dudaklardan dökülen kan rengi emir kürerken insanlığın son kertesini Kırılmalı boy aynaları insanların bir bir Dünyanın tüm kulakları dikkat kesilip Dinlemeli senin cılız sesini Çıldırmalı şehir , nehirler ters akmalı Köşesine çekilmeli hümanist şövalyeler Daha fazla bakma yüzüme lütfen Bakışların adamlığımı deler Farzımuhal parantezinde |
bir kalp ağrısıdır bu taşıyamadığım
oysa kartal kapar hep yavru kuşları
alışmalıyım
ve evet
köşesine çekilmeli hep
hümanist şövalyeler
anladım
teşekkürler şair
saygılarımla