dalgaları yakalamaya gidiyordum
gecenin karanlığın da iki çocuk
yalpalayan kayıkların suya dokunuşunu kıskanıp
ayaklarına değen kuma veda ettiler

oturup ağlamayı biliyordu ağaç altında
uykusuna yenik düşüp yıldızların
sabaha dek kabus içinde
ölümlerden ölüm beğenen şakacı ruhum
gözlerini açtığında
artık her şey geçti diyebiliyordu

tedirgin saatler dudaklarımdan uzanıp göğe
rahat etmek istedikçe yeni yollar buluyor
lakin bu çaresizlik nöbetinde
aklımı tırmalayan mavilikler
çocuklarla taşlar arasında köpüklü bulutlar
ve gülüşüyle karşılayan sabah rüzgarları
döndürüyordu bizi yeniden yorgun hayata

boynumu öptü ölüm ağrısı
vazgeçmek değil elini hatırladıkça böyle
anımsa mutluluk hızıyla küçülen
sevgime kulak ver göz göze
dağlarımızda korku denizlerimizde kaygı
sesini öptüğüm
bu inciten sonsuz güzelliği bana geri ver.