http://www.edebiyatdefteri.com/siir/504656/cinnetim-(e)--fisilti.html


kopyala yapıştır de

hayatın kücük aralarına süre bildiyse nefesini şiir
ne mutlu bana saygım ile teşekkürler

Eyvallah kardeşim. Şiir çağırırsa iki elim kanda da olsa gelirim.

saygı hürmet ve tekrar teşekkürlerimle

serhat abi
en çok heyecanladığım isimlerden biri olarak
yorumların çok başka merhem oluyor satır sonlarına
eksik olma saygım ile teşekkürler.

kas yatağından bir ürperi
lisanı bir diyarın intiharını anlatıyor sanki
ve o kahre ışığı eğildi yüz hatmine


baskına uğramış
o zamanın sorgusundaki sual gibiydi gözleri
ürküyordum ama hala yürüyordum


ikimizde aynı memenin altında dururken
neden sağında gürleyip
solunda körleşiyorsun


kızma
sırrına ihanet ettim
o karaya düşkünlüğünü ben düşlüyorum şimdi ...

Ayak seslerini fark edince
mumlar aramıza devrildi
Kül ayaklandı
sanki zamanı dolmuşçasına
İçimden bir şeyler tırmanıp
savruldu yüzüme
Gel dedi gidemedim

karanın göğsüne oturmuş
sarı bir salgın gibi
dolaşıyordu gözleri

nasıl dedi

dedim ki
gözleri aç bir şairin iştahını kabartacak kadar harf yüklüydü

sustu
bende sustum

bu yokluktan mıydı her sokakta kirpiklerimi düşürmem
parmaklarıma kazınan tanrısal desenler gibiydi gözleri
ve ten ayrığından yeşil hatlar sunardı içsel dürtüler
kim bilir derisi alınmış harfler kazıdım sırtıma
ki ardım kalabalık bir harf sessizliği


ne uçuk düşlüyorum seni
ve sen mirim af et beni
seni yazacak kadar inançlı bir cümle
olduramadı benliğim

Fon yağmurun terinde nemliydi
Tuzu akıyordu yaşantıma
Düşsel bir eylemdi belki, eğildi hayat
Islak bir türkü göledi rendelendi vagonlarıma

İç işlerim az biraz hüzzam
Yalnızlık ıslığını tüttürüyor seyrinde
Eşkıya vuruyorsun kendini yapma
Bendini aştı oyun, dağ küser sonra sana
Ağırlaşma

Göz ferinde feragat ekliyorsun bağrıma
Ay teninde eriyor
Işıltılı günahlar sarılıyor soluğuna
Sokaklar susuyor
Ve ben sevemiyorum kimseyi

Baş ile bağrışıyor küslükler
Kısıyorum fonu
Kızgın oluyor hayat
Sevme uğruna çalıyor fon
Tersiz makam
Sen uğurla beni
Sebep yol tuz ters ayıkamam

Sen artık ağırlama beni terinde
Şair kıvranıyor kelimenin ince belinde
Şiir susuyor ben kusuyorum seni

Terkine dönüyorum yüzümü
Rüzgâr saçmalıyor değdiğine
Eteğine sarılıyorum aşkın

Kin ıkınıyor kim savuruyor seni
Bilmiyorum
Ah’tın terk ediyor teni teri
Ve ben sevemiyorum seni

iskemle

Sen gidersen…
Köyü boşaltılmış bir çocuk gibi anlamsız çıkarım yolculuklara

Bir ihtiyar iniltiye uyanıp hüküm ve sual aralığında kapanır tüm geçirmişliğim
Ve birden çıtırdar zaman yanık topacımın gölgesinde
Altında kül barınıyor tırnaklarımın nicedir
Sonra ala bildiğince koşuyor gözlerim
Bildiğim bütün tanıdık kelimelerin
Altına ellerimi sokuyorum
Damağıma sesler dayıyor
Kokusuyla eş bir gez yanığı
Farkına parmaklarım varıyor önce zaman gülümsüyor

Ve ben ne zaman dönüp baksam külü de güzelleşiyor gözlerinin

İçimden içeri giremiyorum o söz den beri
Dudaklarımda oturan onca çirkin kahkaha
Taşıyor artık hat yollarıma
Ve hiçbir harfin kabullenmediği
O sır artık ısırıyor tenimi
İçimde yadırganan o iskemleye
Artık küllerini koyuyorum
Hadi sen ve ay girin içeri

Soran olursa
iki tanıdık kelimenin altına girip
bir türlü kaldıramadığım bir ses rengiydi adın derim

sefil bir yol özrüydü zaman




Meyilim kırıntılarınaydı
o serçenin gözleri olmasaydı . .
.

Çıkıp kendi üstümün başına
düştüm kaldırımlara
anımsayamadığım sebepli sebepsiz
aldanışlarımla üstelik

yol özürlü kul zarifi
devrilen duygunun zihin yırtığına saklı cümleler
yırtığına aşikâr bir dille secde ediyorken
kulak ve boyun arası
tanrısal bir titremenin paçalarına saklanıyordum
üstünü bir kaç adımda düşürmüş
bir zamanın teninde yürüyordu tanrının öteki kulu
ya da ben öyle bilmekle meşguldüm…

sonra, birden ardımı ardına sürdüm.
avuçlarımın çukurunda
tırnaklarıyla çiğnenmiş hikâyesini üzdüm, tanrımın.

kaç defa lokmaladım sorularımı
yutkunamadım, bilmiyorum.

tenimin dudaklarında toplu haliyle akıp giden yabancı hırsım
ve bir de pulunda salya küfü zarfımı alıp
adındaki hıncıma durdum…

sonra bir bir çağırdım mahremin gözlerine
hizalar kırkına uzanıp
mesafeleri yüzlerindeki ezikliğin kokusuyla savuştururken
duraksadım…

dilimin tenhasında kaç defa sulandım
keşke susaydım ucunda zamanın dedim
ıslığının da dişlek bir tanrıyı yitirdim
taşına bulaşan o tadın tadını unutarak
sonra zihnim ayaklarımı giyindi özrü üstüne
verilen sözün hakkına
fikrime yaslanmayan kusuruma sırt verip
aksayan mevsimleri geçip
ruhumu topuklarıma gizledim

zemin ağırlığıyla basılı topuklarım sancırken kendine
fikrin amaçsızlığına yürüdüm ve yürüyordum
gülen şehir tın duygusundayken
tanrısı eksik soytarılar sezdim
biraz daha ezdim bağrında büyümediğim şehri.

yüzü gözü kırpılmış dizlerimin örtüsüne savururken bedenimi
kopuk kirpiklerimi düşürdüm sokağa.

-zihin atlasından inmeden kırbaçlanan fikrim ak sağanıyla yasta
kendini kendine unutturun topuk ağrısı
emrinde yolcu olmaya başladım
ve artık sorgulamıyordum
geçerek geciktiğim güzergâhları
.
parmaklarımı büküp
üstündeki derisini ısırıp çukuruna salıverdim.
ardında bıraktığı seyrek rüzgârı dolduruyorken ciğerime
sinsi bir üşüme olup zarif, ince biraz da sakin
ama derin bir sıyrıkla öpüp öldürüyordu iblislerimi

adım adım yol beslerken, bitiyor, bitiriliyordum.
sözümün yol başlarına saklanıp dişlerime süzülen
boğazı kesik bir bağırış peyda oluyordu bir den
sol veya sağ diye hüküm bekliyordu
gözümün ferini fes ederek
sonra damağını kazıp yükünü soluma atıyordu
sağım
boşaltmak için içinin içini


. ama telaşın yolu bitiyordu.
basılacak zemin dur diyordu bana.
bir süre dur yabancı

ağlak adımlarını çek tenimden
ve düşüncesinde kararlı olduğu ihtimalini sezerken
biz aldanmıyoruz
ve kendi tenime eziyetim devam etsin diyorum
zihin hevesinden alı koyunca kendini
sıyrılıyor bütün yavru iblisler tırnaklarımdan
ve artık ardın gözükmüyor
üstelik bir dediğim bir dediğime zulüm ediyor
ve ağrısına mecburi bir dönüş başlıyor
elimde elde edemediğim bir ben
bir de sen ile kuşkulanıyoruz
ve aşk neydi diyorsun içimin küçüğüne
sesim hırpalayıp fikrimi o kurcalanan şehri gösteriyor
ve parmaklarımın ucunda yağmur başlıyor
yağan her yağmur aşk dedirtiyor
ve zihnimi tırnağıma giydirip topluyorum
ve biliyorum kırıntılarında sen varsın her yağmurun

Sonra güneş geliyor başucuma
üstünü açık bıraktığım şuuruma
hatları içinden çekilmiş
yarım bir yaprağın
zemindeki eğimine özenip
kuruyup kalıyorum

sen gidiyorsun
bu yol başaramadan bitiriliyor
bu kadar karar sızısı gezinirken insani hükümler arasında
onca gülücükten birinde yaşıyorum

-şimdi kendimi anlata bildiğim yerdeyim
ama anlamsızlığım kolumda ve sırıtıyor

-her şeyi unutarak tekrar tekrar başladığım
bu yolun binlercesinde aynı koku var
bir de yokluk giyinen yaşamlar var.

ruhumla gezinen yaşamın sürekliliği sürdürürken soluğunu
kuşkusuz ve korkusuz gelip yüzümde barınmaya çalışıyor
sonra var ile yok ikiye bölüp
kendini burun kıllarımla uzayıp bıyıklarıma karışıyor
yüz kılıfımı alıp ellerime
kırıştırıp kırıştırıp kesilesim var diyorum kendimden.
üstelik yaşam çekişen yokluğu sefilleşen yanımdan.





şimo

http://www.edebiyatdefteri.com/siir/504656/cinnetim-(e)--fisilti.html