Müstakil Bir Bedende
Sessizlikte daha bir üzüyor yalnızlıklar
tüm sesler kayıp, zihnim bir tek seninkini kayırıyor saklandığımız tüm kalabalıklarda bir başınalık farkında olmadan can çekişiyor balıklarımız direncimi kırıyor odama sızan güneş siyahlar güleç yüzümün ortasında filizlenen bir renk şu köşede de tenin kalmış, belki de unuttun ki sen kendin dışında her şeye Fransızdın oysa müstakil bedenim bomboş bir antreyi andırıyor öfkem duvarlara çarpıp dönüyor bir hırsla sayısız dönencelerim kalpsiz bedenlere akıyor korkarım ki kokun bir başkasına karışıyor iken daha dokunmadan beni diken diken ediyor. |