geceden kimliksizdim
haykırış zincirlerini takma boynuna
kıyıdaki yakamozlara bak ve anla
gül derleyen ellerin nerede
çekmecelerde eski zaman anıları

ömürlük severdi annem
kelebeklerin ürkekliğini
bir mendilin vedasına kanan hüzün yüzüğüm
çırılçıplak ağaçları severdi annem
güzdü gittiğinde

gül imgelerini öpüp kutsallaştırıyoruz şimdi
günlüğüne ilk öpüşmenin hazzını yazan ergen kızların baharı
kırık ağızlarla seven oğlanlar
dilsizdir güzün gelişi
şarkı söyleyen kırlangıçlar dünya kadar yalnız

bir şehri var ediyoruz seninle
anısı yok kaldırımlarda yağmurlu kadınların
münasip buyurduğunuz aşklarınızı da alıp gidin bayım
çilli serçelerin sabah ötüşleri bölüyor güneşin yıkadığı tepeleri
tenine sonbaharın ıslak katreleri düşmüş
kimliksizdik geceden

içimin eylüllerinde incinmiş bir serçedir annem
gözlerinde iç ülkelerin yaralı cerenlerinin sancılarını taşır
dilsizdir içli şarkılar taş plaklarda dönerken
dantelli gecelerin kara duvağında kirli bir yatak odası
geceden kimliksizdik
yollayın yare başımızda kavak yellerinin estiği mektupları
kötü şaraplar içiriyoruz artık
kaskatı çemberlerden geçiyoruz
geceden kimliksizdik


hala kırılmamışsa safir aynaların
bak benim için bir eylül akşamı
tenimin aynalarında kambur suretler
merhemimiz kül rengi yaralarımız karanlık
bir yontu gibi övünçle seyrediyorum güz uykularından uyanan kadınları
geceden kimliksizdik

ölü sözcükler doğurmaz ozan
uzun yolculuk atları
çoklu yalnızlıkları
dalgın sesli sevdaları
unutulmuşluk güncesinde kalan eğik sevi mektuplarını
fotoğraflarda kalan müntehir dokunaklığı alıp götürdüler
gittikçe büyüyor manikür kızlarının yalnızlığı
kimsenin söz açtığı yok kırlangıçlardan

geceden kimliksizdim
ben çok eskidim tanrı
yeni kalmaktır baharın tomurcuğa bakısı
yenile beni
yenile bu küçük varoluş parçasını
bir sağır ezgi çalıp duruyor taş plaklardan
’Ah bu şarkıların gözü kör olsun’

Kimliksizdik
Geceden geceden

Ömriye KARATAŞ
01.06.2017