MERSİN ÖĞRETMEN OKULUNA AĞIT
 
Hey gidi okulum hey!
Eski halinden eser yok şimdi,
Ne oldu sana böyle?
Tanınmaz haldesin…
 
Binlerce öğretmen yetişti sende,
Dağıldılar yurdun her köşesine,
İlim irfan dağıttılar,
Aydınlattılar karanlıkları…
 
Rahatsız oldu birileri,
İstemedi karanlıkları aydınlatmanı,
Darmadağın ettiler seni.
Önce yıktılar spor salonunu,
Sonra işliklerini,
İşgal ettiler kalan binalarını…
 
Bilmem hatırlar mısın?
Sırtını dayamıştın yeşil bir bahçeye,
Narenciye ağaçları vardı.
Öğrencilerin çapalar, beller, sulardı.
Orayı müteahhitlere verdiler,
Koca koca binalar dikildi…
 
Kumsalını aldılar elinden,
Bitirdiler denizle aşkını.
Hasret bıraktılar seni haşin dalgalara,
Mavilerden ayırdılar seni,
Sözüm ona yol geçirdiler,
Vızır vızır arabalar geçiyor şimdi…
 
Görkemli ve haşmetli binaların,
Şimdi yorgun ve küskün.
Koridorlarında volta atan
Öğretmen adayı delikanlılar yok,
İdealist genç kızlar yok.
Adımlamıyorlar artık yollarını…
 
Güzel okulum;
Yitirdin güzide öğrencilerini,
Öğretmenlerin koparıldı senden.
Ama gönül bağları kopmadı hiç.
Koşup geldiler sana bugün,
Anadolu’nun ücra köşelerinden,
Köylerden, kasabalardan, kentlerden.
Nasılsın, nicesin diye…
 
Ölüm döşeğindesin şimdi,
Can çekişiyorsun!
Kapılarını açamadın yavrularına,
Misafir edemedin onları,
Gideremedin hasretliklerini…
 
Moralleri bozuk,
Anıları kapkara,
Gönülleri bomboş.
Onlar yetim!
Onlar bedbaht!
Ah, vah derler!
Duyan yok,
Dinleyen yok,
Ne seni ne de onları…
 
Ömer Adar-2017