Tarumartanıyordum onu daha çarpışmadan ruhlarımız aynı boşluğun eksik parçalarıydık eksikliğimden tanıdım onu... o gece kapıyı açık bırakarak kaçtı korku kelimelerinin sihrine mesken melekler tırmanıp düşüyordu dudaklarından o sırada hala düşüyordum ben gözlerinden ışık dolu bir uçurumdu sesinin tınısındaki buğu... nefesimi armağan ettim ona camdan kalbime koyup avuçlarımdan öptü gözlerimden sonra o ânı sakladım zamânın en beyaz avlusuna... elini uzatsaydı bırakamazdım evim olurdu atacağımız adımlar gülüşü ocağım yüreği yorganım olurdu... şimdi ellerime kurduğu yeni kentler tarumar saçlarıma bıraktığı bütün şiirler öksüz üşüyor tenim yokluğunda ruhuma dokunduğu yer hala sıcak... ✒T.Y. |
Kalemin susmasın
____________________________Selamlar