Sigara yanığı sayfalar
Seden sonra
yazacak hiç bir şeyim kalmadı kalbime. Silindi güzel olan ne varsa. Saksıda bir karanfilim vardı ya hani, Uyandığımda yüzümü okşayan, Ne zamandır unuttum onuda. Öylece duruyor masada. Eskiyen örtü, Minderler, Ve sandalye.. Sigara yanığı sayfalara bıraktı hüzünler kendini. Üşüdükçe diz kapaklarım, Kirpiklerime bırakır oldum göz yaşlarımı. Kim bilir belkide hep bu sonbaharların yalancısıyım. Ve sabah olmayı bilmeyen gecelerin ahından olsa gerek Bu yorgun, Bu mutsuz hallerim.. Şimdi sen bir gölgeyim farzet Ya da bir eşya tavan arasında Çürümüş pas tutmuş bir özne gibi. Artık diz boyu susuyorum bütün çığırtkanlığımla sana. Sonra kendime, Ve herşeye. Bir sen duy kalbim! Sakın affetme o’nu Özge Özgen |