mezar akrostişcan kırıklarının ardındaki gözyaşını bilemez kimse.. parmaklarımın canı çekildi resmen, can katanı olmayınca.. bir sen büyüttüm kızıla meyilli avuç içlerimde.. incitirim diye dokunmaktan korktuğum ayaza vuran ömrünü kirpiklerimle sarmaladığım sen.. ki gözlerim, gecenin karasındayken gördüm mevsimine aşık zamansız savrulan çiçekleri.. ve her ne kadar kokusuna gömülse de us-um en onulmaz acılara yine gebe kaldı göğsüm.. hangi lisanın gölgesine yuvalanmıştık ki anlayamadı kalbimi kalbin.. biliyor musun hem sensizlikten kavrulurken dilimin ağıdı, nefesim kesiliyor bazen artık nasıl bi-r final yapacaksa ömrüm bir ömür bin ömrü mezar etti kendine.. .... emel güneysu |
çok mu ağır sözcükler
ağırlığınca ezilir gibi geldi.
Saygılar. Güzeldi.