Adı Yok Aşkın
Adı Yok Aşkın
Boş sokakların suskun adımları gibiydi yalnızlığım Delirmenin eşiğinde özlemine böldüğüm gecelerim İz sürüyor acım uykumda sayıklayışlarım Penceremde mızmızlanıyor güneşim Kararıyor taze baharlarım Sahi sensizliğe mi düştüm alacalı vakitlerde? Adınla öğrenmedim mi sevmeyi? Şimdi adı yok hatıraların Kasvet çöküyor göz kapaklarıma Soluyor gözyaşı dokunuşlarım Üşüyorum işte nice alaycı yazların koynunda Yollarıma düşüyor aşk Koşup gelsem,korku ayaklarıma dolanıyor Demir parmaklık satırların Hapsediyor beni mektupların Sönüyor ışıklar,odamda davetsiz bir rüzgar uğultusu Yerleşiyor yanı başıma,kan ter içindeki yorgunluğum El ayak çekiyor,demini almış teselliler Aklımı kaçırıyorum,keza ölmekte gün Deneyip yokluyor gaflet,kanayan kapanmayan yaralarımı |