Biz hangi musallanın kendini bir türlü bulamayan adresiyiz?
Hangi karanlığın ortasında kendini kaybedişlerin iç çekişleriyiz?
Hangi acının adı?




Ölüm, arka sırada oturan holiganlar kadar ağır duruyor yanı başımda
Pencereleri açıp gökyüzünde savrulan rüzgârları seyrediyorum.
Sanki bilmeden bütün günahları ben işlemiş gibi
Katili bendim ölülerin.
Duvarların ardında binlerce ses
‘’ - Tanrı buralara uğramış olsa gerek, her yer puslu kırmızı. ‘’
Kapı eşiğine uzanan bütün tozları silerek
Kafamın üzerinde dolanan hayalleri silkeliyorum
Sahi yaşamak hangi renk?
Düşünüp duruyorum.
Gölgeme çarpan gri huzme,
Kimsesizliğini saklıyor gibi kaçıyor benden
Biraz ağır aksak.




Birileri bana korkmam gerektiğini söylüyor duruyor
Ama ben aldırış etmeden yürüyorum duvarların üzerinde.
Tuhafıma giden binlerce kalabalıkta seni arıyor olmayı
İzah edemiyorum kimseye.
Eskitme mobilyalara benzeyen yüzünün çizgilerini ezberimden unuturken
Bir kıymık batıyor içime
Etraf kan siyahı
Yerde duran halının bitimsiz yanına düşüyor tükürüklerim.
Dudaklarımı kenetleyemiyorum birbirine
Titreyen ellerime ve çığlıklarıma rağmen
Gözlerimi masanın üzerine bırakıyorum.
Duvarda ki köstekli saat zamanın bittiğini hatırlattıkça bana
Kahkahalar atarak gülüyorum.
Çıldırmış olmalıyım ama bundan rahatsız değilim.




Aynada kendimi hatırlatan yüzümü inceliyorum
Saçlarımın yüzüme düşen halleri
Gözlerimin çizgilerini sevmiyorum.
Karşımda duran adamın bana bakışlarını anımsıyorum
Onu tanımıyorum
Onu gözlerim kısıldıkça görmüyorum.
Saatin tik tak sesleri
Odanın içinde yankılanan nefes şırıltıları
İçimden damlayan kan pırtıları dahi
Anımsayamıyorum…
Dudaklarımda küflü bir koku, hafif bir tebessüm ile kafamı kaldırıyorum
Gece daha ürkek duruyor penceremin ardında
Haftalardır tezgâhta duran gül kadar soluk hissediyorum ellerimi
Gözlerimi usulca dizlerime yatırarak kapatıyorum
Aklıma geliyor, mavisi hayatın
Şuan gelmesi tuhafıma gidiyor
Gözlerim kapanıyor hiçbir şey
Göremiyorum…




Sonrası?
Ölüm kadar zifiri…