Umut/suz ...Ben kendini hatırlamayan bir şiir’im bir gölgenin ayak sesiyim belki çok önceden yazılmış bir rüya gibiyim bir fincan içinde okyanus sesiyim kendine dökülmekten yorulan bir gözyaşıyım ben işte hep buyum / hatırlayamadığım bir pencere önünden seyrediyorum kendimi yeni doğmuş acıları avutuyorum belki sesimi duyamıyorum sonra biliyorum gelmeyeceksin sonsuzlukta bir geleceğim farkına varmadığım belki bir bulutum başka diyarlardan ben kendini unutan bir şiir’im hatırladığımda açacağım tüm kapılarını unuttuğumda yeşerecek tüm çocuklar musmutlu insanlığa uyanacaklar sevinçle ... |