YARASI OLAN GOCUNUR
( TİP ŞAİRLER )

“ Tip şairleri değil de, meşru şairleri tenzih ederim”

Tutarsızlık başrolde, kâğıt sefa sürmedi
Kelimeler duyarsız, cümle dahi örmedi
Kalemin ne suçu var! İlham kabul görmedi
Kuzgunlar gibi leşe, tip şairler üşüştü
Ne bir gönle, ne kalbe; şiir ayağa düştü

Bencilse insan eğer, benim geçmez ki nazım
Tesir eder mi ona, söylediğim bir sözüm
Anlatsam da kime ne! Anlayan biri lazım
Yayından çıkan her ok, hedeften artık şaştı
Ne bir gönle, ne kalbe; şiir ayağa düştü

Yazsan da sayfalarca, hep şiir, gazel, beyit
Edebiyatsız gelen, edepten değil; bey/ it!...
Belki sanırsın onu, topluma ait seyit
Ne bir yazar, ne ozan; egoistle bağdaştı
Ne bir gönle, ne kalbe; şiir ayağa düştü

Çırpmaysa uyak, ayak, sence şiir olur mu?
Banu yapan birisi, hak, adalet bilir mi?
Kırılsa bile o kol “yen” içinde kalır mı?
Şairim diyen kişi, bil ki haddini aştı
Ne bir gönle, ne kalbe; şiir ayağa düştü

Şiir okurları da, bak şairden soğudu
Ayıbı da ayıpla, pakladı ve de yudu
Nedense önceleri, tip şairler yoğudu?
Mevzular vahim üstat, mevzular derinleşti
Ne bir gönle, ne kalbe; şiir ayağa düştü

Yoktur şairlik gibi, Vefa’nın da, bir derdi
Varsa bir meziyeti, bunu da Allah verdi
Barındırmaz yanında, böyle şair namerdi
Şair olmaz, doğulur, okurun sabrı taştı
Ne bir gönle, ne kalbe; şiir ayağa düştü

25. 12. 2016

Seyit: Bir topluluğun önde gelen kişisi, peygamber soyundan gelen
Tenzih: Kusurdan uzak tutma.
Yudu: Yıkadı.