1
Yorum
8
Beğeni
4,8
Puan
1059
Okunma
Her geçen gün kendimden çalıyorum
ilk defa dün anladın bunu
kimileri yaşlılık diyor
kimileri hüzün
-ve biliyorum
kendimi yazıyorum aslında
deliliğe vuruyorum çoğu şeyi
belki de delilikten
bir pencere seçiyorum odamda
bir bulut oluyorum bir güneş bir ay
sağanak bir akşamüstü gibiyim aslında
sağanak bir yalnızlık
suskular içinde debelenmiş rüyalarımı örtüyorum
tam ucunda bir bekleyiş
işte tam ordayım
gelen bilir benimle
bilen acı çeker benimle
yok olmaktan geçmiş bu şiir
hep var olanı yazdı kalem
dert hüzün keder sevinç gözyaşı
ne gelir akla kaleme
geç kendinden en güzeli
gelmeden kapına hüzün bahar
hep aynı kal hep aynı sev
hep aynı öl
sevgi tarlasında bir çiçek ...
5.0
80% (4)
4.0
20% (1)
Cevap Yaz