çöpçülere selam veren kaşkolumu sürüklüyorum
her şekil ve herkes yerli yerinde
rüyaydı diyor içimde bir yalancı
ne kadar oldu?
çok olmadı mı!
ömür? on yıl? yıl?
söverim bir mevsimden az derse biri.



evinin önünden geçerken yanıyordu lamban
kazağıma bıraktıģın kokunda
var olduģunu bilmek
azalmak dediģim buydu işte
böyle deģildik
mevsim gereği vurulan kilidin kuraklıģında
serap düşleriydik bir nevi



daralır çemberim
tütün de sarmıyor
bir günü krokiyle hesaplamak
şehirde sensizliģe yürümek
az olmak
öyle değil
yani halk ekmek kuyruģunda beklerken
kalan para üstünün
poşet satın alabileceģini bilmek
bu özgüvenle ucu ucuna yetinmeye sevinmek
yada metrobüse binmeye çalışan
herhangi biri gibi
sıradan teleşları olan
soģuk sabahın güneşli renginde
senli anlam aramadan
herkes gibi! olunabilir mi?
bilmiyorum, sevmedim bu fikri
hem herkes nasıldı ki?