Umutsuz sokakladan
Nasıl böyle baş aşağı gidiyoruz
her gün, köprülerin altından akıyor serin sular giyinmiş kuşanmış açlık sınırı her yolu deniyor durakta. asık suratlı insanlar öğrenciler, öğretmenler, işçiler, işsizler kös kös oturup günün bitmesini bekliyor belki de yeni bir doğması için beklentinin aşermesinde sokaklar mutsuz insanlara ev sahipliği ediyor şu garip sokaklar her gelen geçen ayakkabısıyla dövüyor kaldırımları bakınca mutsuz suretlerini camekanlarda ah ne gündü. ne büyük gün en mutlusu yine kuşlar pastalar, börekler , çiçekler çiçekler mutsuzdu. dalından ayrïldığı için lüphen sevgili başöğertmenim; olsaydïn yanımızda bu gün bunca insan, unuturdu umutsuzluk kelimesinin anlamını: sen yine sev bizi her şeye rağmen işte alınyazının son demini tutuyor dayatılan umutsuzluk enjekte ediyor her bahtiyar gün düşüncesinde elimin tersiyle itiyorum bir nefeslik can damarıma son nefes son otobüstü kaçan atardamarımdaki; nehirden berrak sular ulaşsın kalbinin denizine anlamsız bir hikayesinin iç denizinde. kısa sürüyor güzel rüyalar gecenin göçünde her gece kayan yıldızlar hangi gecekondunun damının üstünde ötüyor baykuşlar ve uğursuz ölüm meleği hangi dambaşına çul serdi. sonu gelmez bu şiirin acısı daha derine işlemeden gideceğim... Nurten Ak Aygen 24/11/2016 |