DİVANDA DİVA BİR GÖNLÜN GÖRKEMİ...

UMUMİYETTE;
Divan Edebiyatının diva doruğundan derdestçe dürülmüş, derya derinliğinde durulanarak demlenmiş dilimlerdi.
Dizelerde; dünün debisinin deva dereleri, dilsizcesine dikkatte derlenerek desen desen derpiştirilmiş.
Binbir dikkatin ve emeğin gergef rikkatinde, her harfin devasa riyaset salınımında imbikten geçirilerek, mercekler ötesi hassasiyette ölçülüp biçilerek, milimetrenin binde biri toleransında tolere edilerek, hata ötelemesinin ufuklar ardı ışıklara ışınlanması neticesinde ortaya konulmuş bir eserdi. Gönlün, bilginin, kalbin ve aklın dizelerde dize getirilmesiydi.

Ölçü ve teknik şiir, sanat yönü ise gönlü gani şairin çok boyutlu ve deryalığının bir tayf hoşluğunda ışık süzmelerinde titreşmesi. Kendi derinliğini kendinin lütfetmesi…

ÖZELLİYETTE;

“Dudu dilim derde döner dinlerim devâ diye
Guruba etmem şikâyet inlerim cezâ diye
Âleme olmaz ki âyân söylesem esef kalır
Yâdıma saldın ya firak döndüğüm hebâ diye”

En tatlı dillerin bülbül enfesliğindeki namelerinin eriyip gitme kaybolmuşluğunda, ağlamaklı hüzne sancak olduğu demde, biçare dayanılmazlığın çareye dönüşme sağanağında tek sığınak olduğu bir feveranda mecburi dinleyiş formatlığı. Ve bunu kimseye hele hele canlılar güruhundan hiç kimseye çıtlatma sadedinde, kılını dahi kıpırdatma zahmetine katlanmadan, anlaşılamamanın ötesinde/berisinde kahretme eşiğinde sessizcesine bir protesto niteliğinde inleyişler. Kendini böylecene kazlar arasında kalmış bir anka kuşu mesafesinde cezalandırma… İnsanlara/dünyaya/aleme bu durum görünmez, görünse da ahlazlığın taçlığındakiler bunu anlayamazlar… Söylesem bütün anlaşırlığımla, binbir renkli lisanımla bu da acıma/acınma sularında yol alır durur. Ve öylecene beyhudelikte kalır… Gayri hatırıma böylesi bir diyardan dönülmez akşamın ufkunda olarak silinip gitmek, ayrılmak var iken yine dönmüşüm/dönüyorum işte bir şaşkınlıkta boşu boşuna…

“Ezim ezim ezdi elem, ezgiler ezâ kalır
Yâdıma kaldın ya uzak ağlarım bu hâlime”

Hecelerin kalp ritmikliğinde; iniltiler, ağıtlar ve kahkahalar şahinşahlığında nostaljik bir kervan klasikliğinde ve antika değerinin keşfedilmiş bulutsu yumuşaklığında dekorlanmasıydı.
Elemin; kilim dokuma ustalığına alışmış kınalı parmak ustalığının sevecen tonunda, eprimiş hatıraların selamsız sabahlarda hamur etmişlik yoğrulmuşluğunda, vıcık vıcık ettiği bir devranda, oynak bir med ahengi ritminde, şafağa höykünen küheylan titremesinde kalakalmışlık bitkinliğiydi. Ve bu çağıldak ırmak şırıltısı uzantısının hoşluğundan/nahoşluğundan uzak olmanın, taze bahar çiğlerinden uzak kalmanın gönül burukluğunun göz pınarlarına hücumunun sarsıntıları…

“Ayağı hiç yer mi basar öpse göz sularını
Nice tabibler dolanır bilmeden devâsını
Yüzüme hiç fer mi kalır, görse yüz hicâbını
Yâre uzak bir köşeden sızlarım şu hâlime”

Derman arayan dertli gönül ve gerçek gönül şahlığının destanını derdest etmiş, erceliğinin alfabesini yazmış derbeder yahut serda,r yine dermanın ağzına en yakın bir noktada gözlerinden süzülen gönül/göz yaşının olduğunu bilse, bunu bulabilse güneşi istediğe yerden doğduracak bir edada kendi tabipliğinin tahtında ırakları yakın etmenin mor saltanatında topuklar zamanı. Dolanmayı da dolandırmayı da olduğu gibi bırakıp bir ihtişamlı cengin şölensi zaferinin taçlığında gönenir. Bunca yaşanmışlığın sabır taşlığında, en genç bakirelerin utanma ötesi kızarmışlığını bin beter alaşağı eden bir utanmada; yüzler, yıllarca sıkıntının sarmaladığı çehrenin süzülmüşlüğünün yorgunluğunda perde perde ahlanır. Buna da sızlayan en aşık yüreklinin bin daha hassaslığındaki sızlanma detaylarda ağlamaklı olur…

“Ezim ezim ezdi elem, ezgiler ezâ eder
Yâdıma kaldın ya uzak ağlarım bu hâlime”

Hecelerin kalp ritmikliğinde; iniltiler, ağıtlar ve kahkahalar şahinşahlığında nostaljik bir kervan klasikliğinde ve antika değerinin keşfedilmiş bulutsu yumuşaklığında dekorlaşmasıydı.
Görünüşte küçük ama, denizlerdeki köşelerden açıklara salınıp giden dalgaların ritmikliğinde anlam kaymasını sektiren kelime deryası değişikliği.
Elemin; kilim dokuma ustalığına alışmış kınalı parmak ustalığının sevecen tonunda, eprimiş hatıraların selamsız sabahlarda hamur etmişlik yoğrulmuşluğunda, vıcık vıcık ettiği bir devranda, oynak bir med ahengi ritminde, şafağa höykünen küheylan titremesinde kalakalmışlık bitkinliğiydi. Ve bu çağıldak ırmak şırıltısı uzantısının hoşluğundan/nahoşluğundan uzak olmanın, taze bahar çiğlerinden uzak kalmanın gönül burukluğunun göz pınarlarına hücumunun sarsıntıları…

“Sızı, sızım sızlıyor bak, sızlarım şu hâlime”

Başlı başına şiirde bir taç-mahal…

Divan kokulu şiirleri gönül camekanında tomurcuklayan,
Şiir bahçelerine cemrelerde bulayan,
Kırikindi yağmurlarının arefesinde sulayan,
Gönül dostuna saygı, selam ve tebrikle...