Parlayan düşlerimin bozulan tortusunda
İçimdeki ruhların, inleyen korkusunda

Kıpkızıl bir umudun kucağına yaslandım
Fasıllar başlayınca, tarifsizce puslandım

İçimdeki cevheri, yaşayabilmek için
Gözlerimi dünyadan boşayabilmek için

Yaslandım ışıklara, aldatıcı rengimle
Puslanmıştım çaresiz, beyazlaşan dengimle

Çürüyen mavi gökler, yağmuru yağdırırken
Boşalan damlalarım, umudu eğdirirken

Göklerdeki ummanı, varlığımla kıskandım
İçimdeki zamanı, kayıtsızca yakandım

Bozulan yüreğimin, güllerini göremedim
Yorgunlaşan bahçeme, bülbülleri öremedim

Siyahî katranların, bollaşan mevsiminde
Anlamsızlaşan asrın, zifirli diziminde

Yavaş yavaş hüznün, şimdi ortasındayken
Bitmeyen hüzzamların, aşksız karasındayken

Hangi yanıma baksam, ağrılar çoğalıyor
Bana karanlık düşen, sancılar çoğalıyor

Ey çaresiz yüreğim! Sen bırak uykuları
Çınla artık nesline, terk et sen korkuları

Niçin benim kuşağım, beni artık anlamaz?
Kayıtsız mıyız Rabbim, kulakları çınlamaz?

Şu inleyen kalemim, siyahları mı yazsın?
Bütün bütüne kalbim, eyvahları mı yazsın?

Korkarım ki dillerim, sözün bittiği yerde
Umudumun ateşi, közün bittiği yerde

Sen yaklaş benim neslim, uzayan deryalara
Kur zamanını artık, ışıyan hülyalara

İnleyen dillerinle, öfkeni pusma artık
Haşmetli bir tarihin dururken susma artık

Dilini dolunay yap, ışıktan kaçma öyle
Ne olursun ey neslim, sözü anlamlı söyle

Şimdi seni güllerim, kucaklamak isterken
Haydi benim ey neslim, göster kendini hep sen

Zaman denilen rüzgâr, varlığını yıkmadan
Hayat denilen ferman, dizlerini bükmeden

Çık kalbinle ortaya, karanlık kuyulardan
Uzaklaş içindeki, ağrılı kuşkulardan

Aç ellerini aşkla, sana güneşler doğsun
İçindeki imanın, karanlığını boğsun