bu intihar göğsümü parçalar
bu yangın beni küle çevirir belki
ama yüreğim yüreğinden sonra ölsün isterim

yüreğimde bir çocuk boğulur gibiyim bu aralar
yalnızım, yaralı bir ceylan kadar çaresiz
ve vurulmuşum
buz kesmiş bedenim
bir kefen kadar sessizim
künyesi okunan bir ölüyüm ben

kaybolup gitmişim
şehirler taşıyorum içimde
vagon vagon
rayların uzunluğunda
her akşam köprü başındayım
ve bir deniz kıyısında
martıları seyretmekteyim

adım sulara karışalı çok oldu
yağmurlarda temizlemiyor artık kirli yüzümü
sonra sen geçiyorsun beynimde
ve bir uçurumdan düşüyorum
soluğu kesilen bir kar tanesi gibi
bir çiçeğin omzunda eriyerek tükeniyorum
gözlerim postaya verilen bir mektup kadar
uzak kentlerin hayalinde
her cümlesi kanayan gidişinle dolu

orda havalar nasıldır bilmiyorum
ama ben burda üşüyorum
sonra ay bulutla sevişiyor
ardından gök gürültüsü
ve bir yağmur
ve ben üşüyen bir çocuk kadar sessizim
korkağım
ve kaybolmuşum
ve yitik bir kent kadar uzağım kendime

yokluğunu bir damla göz yaşında saklıyorum
bir çocuk kadar mızmızım bu aralar
ipi kopan uçurtmaların ardında bakıyorum yine
ve sonra yanık bir kağıt parçasına sarıyorum umutlarımı
bir sonraki yitik kenti bulmalıyım diyorum kendi kendime

sonra gözlerin kadar güzel bakanı hiç görmedim
bir gaz lambasının ışığı kadar sessizdi
ama bir yıldız kadar gökyüzüne sevdalı bakıyordu
ve sessizce yüreğime dokunanı ister gibiydi
bir serçenin kanadını kırmak kadar zordu bu

sonra gözlerine usulca sığındım
gitmeni hiç hesaplamamıştım
yitik bir ülke kadar yorgunum şimdi
ve göğsümde soğuk bir mezar taşı var
yüzlerce ölü yatıyor içinde
toprağın karı soğuk olur
bu mevsim gurbetinde

ibrahim dalkılıç

04/08/2016
23:45 izmir