bir adam vardı koca bir adam
hiç unutamadığım.
esmerdi teni sürmeliydi gözleri.
bakarken bile gülerdi sıcacık.
konuşurken dinlemek onu anlatılmaz.
bir haz.
hep umut doluydu karamsarlık düşünmezdi.
ellerine dokunmak isterdim öpülesi ellerine.
hep yalnızdı sanki bir yerde tek başına.
ne fırtınalar kopuyordu içinde derinlerde.
o hep dimdik dururdu yıkılmazdı.
ayakta kalmak için direnirdi inadına.
bir adam vardı unutamadığım.
sevmesine doyamadığım.
yutkunurdu konuşurken kesik,kesikti söyledikleri.
öylece söylerdi söyleyeceklerini.
sonra çekilirdi bir kenara dalıp giderdi bir yerlere.
düşünür,düşünür sonra yakar sigarasını çeker peşi peşine nefesi derinden.
geçer bir zaman söner sigara.
sonra doğrulur yerinden yürür bir zaman.
işte böyle bir adamdı unutamadığım.
anlatamadığım daha neleri var neleri.
ne elindeki nasırlardan ne yıllarca giydiği ceketinden huzursuzdu.
yaşını sorsam ne söylerdi,ki belliydi yaşadıkları kara bir hüzün.
oysa o sürmeli gözlere bakınca nasılda hak ediyordu azda olsa mutluluğu.
hiç ama hiç umutsuzluk yoktu onca şeye rağmen.
uzaktan izlerdi olup bitenleri kendince.
hüznünü,de içinde yaşar sevincini de.
çok şeyler anlatırdı duruşuyla,susuşuyla ve bakışıyla.
işte o adam unutamadığım.
hep özlemini çektiğim koca adam.
benim BABAM adam gibi adam.

Mehmet DEMİR sk.