alıngangece boyu titreye titreye yandıydı mum sayıklayıp durdu duvarda gezinen gölgeleri yüzünü saklayan soğuk bi keder dolanıp durdu ağır sustu çıkmaz sokakta yüzümle karşılaştım içerde yağmur sesi kıyamet kapısı ardına dek açık unutulmuş şimdi daha iyi anlıyorum ödünç bi sesle çıkıyor elin yasına ağlamak yoğruldum çok anne eli değmiş gibi sırtıma kuruttum terlerimi sıvazladım elim yettiğince sardım sabah güneşine serdim yastıklarımı ikiye bölünmüş uykularımı alıngan |
titrek mum ışığının altındakiler
şiir büyüdü her satırında
saygıyla