Makber bildiğim tecrit akşamları,
Gönülden dökülen niyazlarımın
Savruk nidaları kadar ayan beyan.
Suretinden yansıyan engin teamülü
Gönülsüz o devingen, rahmet yüklü
Mihraklarda konuşlanan gönül yangınları.

Sinemde acıya benzer o yanık, telaffuzu is yüklü
Kaygılarım demlenirken akşam pazarı imlerden
Arda kalan yüreğin sessiz isyanlarına
Geçirdiğim bir kılıftan sızan;
Bilfiil sorgulandığım ki
İndinde yanlış bir kelamdan düşen payıma,
Gözden düşmek değil de akıttığım
Derin ırmakların coşkulu kıvılcımlarından
Damlayan avuç avuç…

Sessiz bir rotada,
Suretsiz o kayıp resimde
Irgat bir beyan yine kopan en derinden,
Nakşeden en dingin haznem,
Saklı tutulu belki de yoksa belli de mi,
Tutuşmakla eş değer öldüğüm gecelerde
Boyutsuzluğun tefekkürüne sığdıramadığım
Kim bilir kaçıncı hikâyem…

Adsız bir sanrıda,
Fevri bir solukta duyumsamakla mütevellit
Bir kıyamdan arda kalan
Yine de sessizliğin mabedi
O revnak ve yüz görümü makberde
En derinden, usulca nükseden.

Serzenişin biri bin para,
Tecellisi emsalsiz bir yorgunluk
Sözüm ona bir katre bellediğim
Aşka nazire eden bir kelamda yığılı kalmışlığına
Ses etmeyen suskun yürekten damlayan sakilce
Yine de istiflemekten geri duramadığım onca safsata,
Sürrealist bir sakınca olsa da
Yüklendiğim hezeyan.

Kırık bir niyazda saklı o beyan
Yine de ceberut bir iklimde peyda olan
Nasıl bir tufansa
Boyutsuzluğumun mecrasına kalemle açtığım
İlk ve son gömüt,
Asılı kalmışlığın rütbesi kadar dokunaklı
Yine içinde devindiğim
Ve suretsiz bir yok oluşun tecellisi
Kadar doğurgan bir hüzünle eşleşen en derin
Yine de ulaşabildiğim dünya gözüyle
İçine gömüldüğüm hele ki o soluksuz kaldığım derin çukur:
İsmiyle müsemma bir döngüde
Ve kayıtsızlığımın çeperinde.

İsmimi yontarken başucuma yığdığım
Bir demet çiçekle buyur ettiğim makberimin
Hoyrat güncesinde,
Gülümserken melekler
Sezdiğimin de çok ötesinde.