AH BEE!CANIM BABAM....
La Fontaine’den Masallar dinlerdim çocukken
Hiç unutmam;sihirli periler,ip atlardı. Ve mutlu biterdi her masalın sonu Annem,masmavi önlüğümü ütüler,katlardı. Kulaklarımda çınlar hala,babamın ses tonu; Bir oğlum deyişi vardı,bağrından kopup gelen Kuş misali, kalbim hop, hop hoplardı. Bir öpücük konduruverirdi, al yanağıma Annem şefkatli elleriyle,sofrayı kurardı. Ayranı yine babam doldururdu,çanağıma Bir keresinde bisikletten düştüm,çocukken Sağ kaşıma iki,üç dikiş atıldı. Baba yüreği işte,görünce o halimi Koca çınarın sanki,dünyaları yıkıldı. O günden sonra, hiç bırakmadı bir daha elimi Annem söylerdi;saçlarımı okşarmış,ben uyurken Renk,renk ufaklı,büyüklü misketler alırdı. Zaten bebekligimdede üşenmez,beni sallarmış Benimle çocuk olur,körebe oynardı. Ah be!canım babam;onlar ne yıllarmış Zaman nasılda aktı?Ne çabuk büyüdü çocukluğum? Kim bilir,kaç mevsim değişti?kaç yaprak sarardı? Seninle geçirdiğim her saniye,meğer asırmış Geceler ikimizede bir şey söylemeden karardı. Ah be!canım babam;onlar ne yıllarmış..... |