Sis çöker şehrin dar sokaklarına
yorgun zemheri düşer cemrelerle yeryüzüne
vakitsiz doğar güneş
uyandırır uyuyan göğsün alacasını
namert duygular kin kusar
soldurur tüm gamzeli gülüşleri
neresinden bakarsan bak
ihanet kokar her yanımız ahraz yarınlara

susma anı perişanım
ilmek ilmek düğümlendi saniyeler boğazıma
bilirim
baharda ilk erik ağaçları erguvanlarla çiçek açar
eylül bakan gözler
nisan kokan nefesler
kararırken gün zamansız esen kahpe yelle
döker çiçeklerini toprağın soğuk tenine

yeşeren ağaçlar kökünden sökülür mü deme
sökülür işte
tanıdık yüzler
tanıdık simalar
tırnaklarla nakış nakış işlenir siyah beyaz
ayaz tuvale
yokluğu anlatır bakılan resimler
yokluğu anlatır yanaklardan süzülen yaşlar
inan ki bir daha dönmeyecekler bizleri terk edip gidenler

çocuk gülüşlü yaralarım kanıyor işte
güneş doğarken kar yağıyor umutlarıma
hoyrat rüzgâr esiyor kendi başına
susma
gecenin en karanlık en tenha yerinde
akrep akıtıyor zehrini sevinçlere alışkın yüreğime
başı boş bendini arayan yorgun su gibiyim
nereye dökülürüm bu saten sonra
göçebe ovaların yetim şarkıların esiri olmuşum
teli kopuk gitarın tınısı oyalıyor belki biraz yaşama
hani kırkikindi yağmurları bereket getirecekti
hani eylül
dökülen yaprakları avuçlarımızda birleştirecekti
olmadı
günahsız dakikalarımızın düş tarlalarında
uçan kelebekler yarınlarımıza günlükmüş
olmadı olamadı bir tanem
karanlık çökerken sokaklara bak sessizce terk ettiler yine
susma