Demek gidiyorsun Müfit !
İçimde kurduğun işkence tezgahlarını
Şiirle bırakıp,
Yüz çeviriyorsun
Çamurunla kardığın testilerimden…

Sahi
Kalan mı suçludur hep Müfit ?
Her defasında
Ardılın ekmeğine kan doğranıp
Gidenin hayalleri mi aklanır her defa ?
Yada
Çöl ortasında kalan kendileriymiş gibi
Hep masum kervancıyı mı oynar
Çölün en azgın bedevileri ?

Sus/ma Müfit !
İki kelam et ayrılık üzerine…
Madem gideceksin
Bir şiir daha düşür yüreğinden yüreğime,
Birkaç kelam daha intihara meyletsin
Ve
Bir çocuk daha ölsün düşlerinde
Ki
Efsanler türetilsin
Gidişinin hürmetine !

Oysa ;
ne çok şiir yazmıştık seninle !
Bir fahişenin anılarından tut da
Doğmamış kız çocuklarına,
Ellerinden tutamadığımız p/iç’lerin alın yazılarından
Bir maşuğun hamuşluğuna ,
Ve dahi
Bir körün görmez gözünde gizlenen
O garip dünyaya…
/ Hissi kablel vuku, hey hat ! /

Şimdi hepsini
Tersiyle itip elinin
Gidiyorsun öyle mi ?
üstelik
Köşe başlarında dilenen
Masum çocuklar bakıyor ardından,
Ellerinden tutmadığımız kız çocukları ağlıyor ardın sıra
Ve sen yine
Hiçbir şey olmamışcasına
Dönüp sırtını yığınla anıya
Gidiyorsun öyle mi ?
O vakit bil !
Şiir sana küstü,
Ve Şiir, kustu bana…

/… Bir mendil alır mısın Müfit ? …/



İkibinonaltı’nın Mart’ı
İstanbul