"soğuktan ölünceye kadar sevgi"





St Petersburg"ta sabah saat güneşi hiç geçe
kalbim kavrulmuş bir öğlen misali
daldığı pencere düşlerinde
sararmış gözlerini saklıyor ışıktan
raydan çıkmış korkunç bir vagon gibi
köprücük kemiğime tutunmuş kırılgan ellerimi
suçluyorum yüzüm göğe karşı



buğday renkli sır defterimin ilk notu
"sevme onu" olan cümleyi okşadım
üzerime yapışan dantelalı bir sancıyla ötelerken geçmişi
çekmeceden çıkan bir yabancı göz
kalbimdeki şatodan uçuşan kuş sesleri
ve geçiken tren ıslığında ki ağlayışları biriktirip
savurdum pencereme düşen zamana seni
akçakavak dallarındaki sarı meltemi tutup
çıkıp gittim arka penceresinden gök yüzümün
yaşamak ne acı
yüzüme bulaşan kederi severken gayrı ihtiyari
boş sandalyede biriken kırgın günleri düzeltip
ruhumdan bir uçuruma döktüm ecel çiçeklerini
ve acısına saplandığım bu zulmün kıyısında
özlemek maviyi
paslanmış ters yüz bir şiirdi



kızıl meydanda rütbeli bir yemin geçidi
kar yağar burda geceleri
kar ki ağzımda biriken koca taş gibi
neva nehri uzatır ellerini içime
inandığım yaratıcı yüzümde bin bir gece
bölüşür dünya bütün savaş renklerini
bir masaldan düşen son aşka benzeriz sevi
diyorum gel şarkılaşalım
bir vuslatın son gülüşünde iyileşiriz belki
gözlerimden inen salgın bir vebal korkusu gibi
sarmış adın dudaklarıma vuran özlemi
ağzıma sığmayan kocaman bir umut yemini
gün geçtikçe dinmez bir yenilgiye dönüştü
sean petesburk"ta bir sabah vakti
beklemek aşkı
vuslata benzeyen intihar demekti



kükürt renkli kalpte
ışıldamıyor şubat geceleri
insanın aşka bulanması
kış ortasında çıplak bir öte nazi






my