Çelmede Şiir BitmiyorBu yüzden Kayboluyorum ben Zaman kadar sessizliğin içine Adı susmak adı durmak Adı yaşamak için bir yerlere İçimde ses büyüyor Çığlık oldu olacak Ölüme hazırlanıyor Son bağırışı içten sarsacak Pas tutmuş yüreğim sonunda anlayacak Mevsim mart Yağan yağmur nisan Benim usum kasım Kapı aralayarak aralıktan Gidiyorum ben bir yere Kayboluş kadar derin Dönüyorum içimden yara almış yâre Düşmek kadar acı içinde Kasım da patlatmak isterdim düşümden olmuş çiçeği Nisan yağmuruna saçımı dağıtmak Mart bakınca kapıdan kapımı kapatmak Aralık zaten içimde kapanmamış susmak Her neyse ya şiir finale atıyor çelmeyi her defasında Nereye gitsem ne kadar kaybolsam Vurucu olmuyor Bitirmiyor kendini düşüncem susunca Bir acı da o katıyor kalem tutan elime Sevdiğimin adını kâğıda kazımaya başladım başlayalı Ben gemi yapıyorum gideceğim nasıl olsa Mevsim başlarını bırakıyorum sana Dörde indirgedim ne kış uğrar Ne yazı görür gözlerin Gemi kâğıttan Bu yüzden batacak benim İSTANBUL e... |
daha iyisini söyleyebilirdi şair, boşvermiş.