gözlerim yaş dolu
bir bulutu içime taşıracak kadar çok
ve öyle bitkinim
öyle köhneyim ki
kendimi ayağa kaldıramayacak kadar yorgunum

az önce kendime baktım aynada
aynada yüzümdeki keskin bıçak izlerine
saçımdaki kırıklara
beyazlara
ak düşen saçlarıma
ne çok ölmüşüm
ne çok
dumanı üstünde yeni sönmüş bir köz gibi
küllenmiş dudaklarım
öyle susuz
öyle kurumuş

içimde tarifsiz bir özlem
tarifsiz bir çırpınış
ciğerlerime işleyen kaçak bir tütün gibi
ruhuma saplanan kör bir bıçak gibi
öyle umarsız
öyle hiç
öyle yoksun ki

kurşuna dizilmiş boncuk mavisini işliyor ellerim
sızıp kalıyordu bir köşede şiir
şiire dokunsam öleceğim biliyorum
aşırı özlem kaybından benliğimi unutmuşum
ruhumda üç kurşun izi
masum bir serçenin kırılan kanadı gibi
maviden uzak
maviye yasak
ve öfkeye yenilmeden şuramda duruyor
tamda sol göğsümün altında

lugatıma milyonlarca söz sığdırıp
bir sana ’’seni nasıl sevdiğimi’’ kuramayan bir cümleyim ben
yanmak şimdi boynumun borcu olsun sana
günahı ben olsam bu sevdanın
cehennemim sen ol isterdim

#ibrahimdalkılıç

03/02/2016
14/10 izmir