Uyan...
Uyanma vaktidir artik
Gece bitti şimdi şafak vaktidir
Yalnız gözlerini değil, kalbinide uyandır
Uyandır ki gözün gormediklerini kalp görsün
Acıyı hissetmeyen göze bir sızı olsun
Yağmurlar altında değil
Rahmet pınarlarıyla aksın gözden yaş
Sonra şimşeklerin çaktığı alemde
Sukutu bozan bir nida yükseliversin
Eylül’ün kara kışı hislerini dondurmasın
Dondurmasin ki nisan güneşi ısındırabilsin
Güneş. ..
Kalbindeki güneş merhametindir
Onunla insanların üzerine doğ
Onula kardeşlerin arasında kurul
Şöyle bir etrafını sarsınlar
Işığının feyziyle aydınlansınlar
Merhamet deryanda yelkenlerini açsınlar
Açsınlar ki uzak diyarlarlara ulaşabilsinler
Ulaştıklarinda mazlum ummeti görebilsinler
Gözlerinin Sönmüş ferine bir ışık olabilsinler
Ellerini sıcak bir avuçta ısındırabilsinler
Zulmün yaktığı bedenleri
Yıktığı beldeleri onarabilsinler
Denizler ötesinde kıyıya vurulanlari kucaklayabilsinler
Umut yolculuğunda kardeşlerine bir ensar,
Mersus bir kardeşlik sunabilsinler
Yoksa...
Yıkılan umutlara
Aralanmayan kapıların
İçe dönük dünyanızda
Yalnızca onların değil kendi dünyanızıda yakmış olacaksınız
Şimdi zamanı...
Kara Dumanların yükseldiği sisli şehirlere
Güneş olup aydınlatma vakti
Bir avuç suyla toprağı yeniden yeşertme vakti
Ufka yolcululta birlik olma vakti...
Karanlığı delen şafakta
Seher olup esme vakti
Baharın toprağa, dallara, doğaya hayat verdiği gibi
Sizde kalplere umut olun
Ve
Acılarını sarıp
Sulh ile cihanda birlik olun...