Şiir ELİF TEKİN’e ithaf edilmiş olup akrostij biçimde 11’li hece ölçüsüyle yazılmıştır.

Eğildim gül dalı gibi önünde,
Gururum kulundur ayaklarına.
Ölüm fermanım senin elinde,
Bir sözünle götür darağacına.
Yalnız öksüz adım kalsın dilinde.

Laleler açar ellerin değince,
En kurak topraklara bahar gelir.
Başını hafiften öne eğince,
Sanırım ki uzaklardan yar gelir.
Bir yağmur başlar, tel tel, ince ince.

İplik iplik işlesem her tezgaha,
Gül kurusu gülüşünün izini.
Uyusam bir geceden bir sabaha,
Aynalarda bulsam mahcup yüzünü.
Uyusam da uyanmasam bir daha.

Feryat etsem duyar mısın sevgili,
Bulur musun beni her dar sokakta?
Olsa da konuşsa gönlümün dili.
Dese ki; -çizgi çizgi, nokta nokta,
Sensin füturum, yangınımın külü.-

Terkettim gayrı her neşeyi zevki.
Bir garip kokun kaldı taş kesemde.
Vurur denizlere yüzünün şavkı,
Başımda deli rüzgarlar esende.
Kalmaz arda ne acısı, ne aşkı.

Erken çöker bu viran şehre akşam.
İnce bir hastalık gibidir halin.
Denizler yanacak bir kibrit çaksam.
Karşımda durur kaçtığım hayalin,
Başımı çevirip ne yana baksam.

Kış ayazında kaldı yüreğim, üşür.
Bir teselli bulamazsam sesinden.
Yollarımı çevir, yoluna düşür.
Sıyır nefsimi, yokluğun nefsinden.
Bir sana kul olsun, bir sana esir.

İklimleri soğuk olur içimin.
Güneşini benden esirgeyeli.
Aklımın köşesinde her biçimin,
Her bakışın sanki sonbahar yeli.
Ağrısını alır gibi acımın.

Nihayet bitti film, kapandı perde.
Kim bilir hangi yerde, kiminlesin?
Göğün kızıla boyandığı yerde,
Esin ey rüzgarlar, durmayın esin.
Sevdiğime haber salın, o nerde?