dağlara yazılan hayallerim vardı, soğuk
boşunaydı hepsi, donuk, bir mavzer uzaklığında
tutuklanmış dilim, kelepçelenmiş boş duvarlara
aranan en son insanlığa ödül koyulmuş başına
sarıklı giyinen adamlar, her gece başucumda
uykulu uykusuz yarı baygın her şey, sapkın
özlediklerim var ruhumda, hiç unutamadığım
boşuna hepsi, kırık bir kapı aralığında
anlamını yitiren bir şey yok aslında, her şey aynı
sorgusunda boğulan cevaplar var sadece
namağlup duygular var kendi içimde savaştığım
yenilmez bir armada, uğruna kurduğum hayaller
başlı başına bir umutsuzluk serisi
ardı ardına fesh edilen çelikten sözleşmeler
vazgeçer miydi insan, bile bile ömründen..

dağ gibi umutlarım var sayfa sayfa yazılan, mat
boşuna hepsi, silik silik görünüyor şimdi
ıslıklanan kalbim çağrılıyor zannediyorum
her yanımın dört civarına ateşler yakıyorum
belki uzaktan, belki yakından, sahilde misali
bir deniz doğuyor içime, adaya dönüşüyorum
bir şişe içerisine notlar yazıyorum, suya bırakıyorum
yine zaman aşktan yana, anlıyorum
boşunaydı hepsi, biliyorum
dört bir yanına saatler bırakıyorum..

bunalıyor elbet insan, beklese bile bir köşede
hoş taş atıp yorulmuyorum bedenim sağ salim olsa bile
mesele kalp ağrısı değil mi?
koca dünya taşınmış sırtıma yorgunluk kimin haddine
şaşkınım sadece boşuna biriktirilen günlere
ayın en karanlık gölgesinde bir oyun/körebe
bazılarına göre ise bir yürek sesi
boşunaydı hepsi!
heykeli dikilesi bir imkansızlık abidesi..