Gitse Gitse

Bir insandan eğer ahlak giderse
Edep gider, adap gider, ar gider
Ayaz gelip mevsimi kış ederse
Elma gider, ayva gider, nar gider

Felek mazlum ya da zalim gözetmez
Beyazını siyah eder söz etmez
Karda yürür ince ince, iz etmez
Mazlum gider, beyaz gider, kar gider

Sevgi dolsa insanlığın kasası
Boşa çıkar, Şii-Sünni kavgası
Azalırsa bu dünyanın tasası
Ağıt gider, keder gider, şer gider

İnsanlık telaşı sarsa insanı
İnsanlık içine karsa insanı
Hakk’ın yokuşunda yorsa insanı
Pislik gider, pasak gider, kir gider

Haber gelse zamandaki zamandan
Şüphe duyar kalbindeki imandan
Böylesine boş durduğu cihandan
Dilsiz gider, sağır gider, kör gider

Fakirlere bayram olduğu zaman
Bayramdır karınlar dolduğu zaman
Gül benzi kül gibi solduğu zaman
Ayla gider, hale gider, nur gider

Âlemi kuşatsa idrak rüzgârı
İmana koşar da geçer ılgarı
İdraksız kalkılan leylin neharı
İman gider, ihlâs gider, fer gider

Ehed Aymaz