Bir mücevher ziyası yükseldi aşk evinden
Ve Şems temaşa etti tevcihane bakışla
Sonra titredi göğsüm bir ses ile derinden
Dedi: “Zeynep Kübra’yı yüreğine nakışla”
Zira O Gülizar’ın en mücella canıdır
Zira O Gülizar’ın inci ve mercanıdır

Derken kuşandım aşkı, işledim beyit beyit
Her ne varsa doldurdum olanca acziyetle
Ben yazdıkça çoğaldı hem mürekkep hem divit
Çok mısralar doğurdu, temiz ve saf niyetle
Ey! Gönlümün ilhamı hayran oldum namına
Rüyamda ersem yeter yüce ihtişamına

Ey! Benim seher vaktim sendedir ab-ı hayat
Sende görünür aşkın rengârenk filizleri
Doğuşunla sarsılıp, sevindi tüm kâinat
Vardığım her secdede bir Kübra’nın izleri
Bir musikar sesinde gizlidir senin sesin
Bin yıllık bir süruru çağırıyor nefesin

Nefesinle harlandı çehremdeki bu şule
Varlığınla yer etti yanağıma gülüşüm
Sen benim dayanağım sen sığındığım kule
Sen sevda gergefiyle yeniden örülüşüm
Alemefruz mehtabın doğuşu Zeynep’tendir
Rükûların, günahı boğuşu Zeynep’tendir

Ebedi aşkla yanan tütsüler kâkülümde
Bir bengisu tadıyla saçlarımı tarıyor
Bir lahzalık durup da mahfuzdaki külümde
Kıpkızıl şafaklarla Zeynep’imi arıyor
Zeynep diyorum Zeynep; baştanbaşa edeptir
Zeynep bu yüreğime yer etmiş bir mekteptir

Ehed Muhammed Aymaz
14.02.2016
10.13