Yalnızlığımın Yalnızı
Benim sevdiğim sen değildin
sevgiden yana hiç değildim yaktığım kaçak sigaralar sana değildi aralıksız ağlamalarım anımsadığım atlas şehir boğulduğum kızıl nehir sen değildin apansız soluğuma batan oklar ah’ım hiçliğim kadar alışıktır insan sırtında kırbaç acısına alışıktır kederle bir evden kaçmaya bana sen lazımdın unuttuğum ruhumdaki yansıma mimikleri aynada rehin yüzü yüzümde yama serseri eylemlerin mucidi kalmışsa cinnetimde yakılmamış gemi yürürse başarıyla karadan pervasızca gitmeyi obalar yaylaların dört geçidi sulanmazsa kanımın ırmağıyla bizi düşleyecektim samanyolunun düş sürüsünde bu evren çok unutkan kayıyordum bir zamanlar ay neşeliyken büyülü tozlarıyla hür okyanusların koynuna emanet bir yürekle sesimden uzak sana yakın çocuktum kayboldum gittiğinde sen neredeysen bana da, selam söyle! |