HÜRMET BİLDİĞİM İMGELERDE...
Gündönümünün hutbesine yığdığım
Sefil, serkeş haznesinde saklı tuttuğum, Günden geceye evrilirken zamanı teğet geçsem de Iskalandığım o rotaya dokunaklı bir serzenişle Gömülü kaldığım yine de boyutsuz bir mecrada Sızarken usul usul, gömütü kayıtlı en derinde. Mızrabı kırık ve tedirgin üç beş imgede Bir taarruza batıl bir itikat yükleyip de Gizil tanıklığında evrenin Yoksun kılındığım gölgende miraç bellediğim Aşkın külfeti kadar yadsıyamazken nispetine ramak kala, İthamların belki de sol yakasında Şerit değiştirmekten muzdarip bir evrimin bilinmezliğine Saplı kaldığım hanidir yoksunluğumsun, dercesine Yine de haykıramadığım adın kadar uzakken mutluluk Hasreti içip içip doyamadığım bir hüznün kim bilir kaçıncı evresinde. Tümcelerse lisanım, Aşk ise kuytulardaki lehçem Devingen bir telaşla hürmet bildiğim imgelerde Saplanıp kalmak kadar aşikâr ve sitemkâr Şu muğlâk yaratılarda gizli beyanatlar Mağlup kılındığım kim bilir kaçıncı perde… Yalana hicap yüklü bir asalet ile uzağında kaldığım, Kifayetsiz yetilerimin kırıklarını aldırdığım; Hanidir, dercesine sıfatlara yüklü bir bağnazlıkla İtham yüklerken gizli özneler Tahakkümü payidar kılan metruk gölgeler, Bir nebze de olsa yetinmeyi bilmez iken Asılsız söylemler: Yükü ağır bir ömrün kıyısında Kim bilir ne çok anlamsız tekerrüre saplanıp kalmış Nezdinde ıssızlığı kelam eylediğim: Fıtratımda saklı olsa da verilen hükümler Aklımın kancalarında takılı kalan Yersiz yergiler, Hadi sarıl dercesine hayata Yine de anlam veremediğim muğlâk yarınlar. Dünden mütevellit bir ömre nazire edercesine Sakındığım bir milatsın, Sarkacı kayıp bir döngünün nihayetinde Hayat bulduğum her yeni gün, Iskartaya çıkarken hüznün gıyabında Aşkında teselli bulduğum o bilinmezliğin ayracında. |
Özlem Demirkaya &*.*&