Rahmanı Bildim Onunla GüldümBen bu âleme garip gelmedim Yüreğimde Rahmanın verdiği merhametle geldim O merhametle hep güldüm güldürdüm Ağlayanı görünce ben ağladım onu güldürdüm Ağlatmanın tutsaklığına kapılmadım hep güldürdüm Beni böyle yaratan Rahmanı bildim onunla güldüm Kendimi kul onu yaratıcım bildim secde ettim Kimi aka kara dedi ben ak dedim kara demedim Dünyaya meyil edene dünyaya meyil ne hacet Ahiret yurdu var dedim ona çalış dedim Hakikat deryasında iman merhamet ile gezdim Dosttan haber gelmeden ben yanına gittim Beni böyle yaratan Rahmanı bildim onunla güldüm Kendimi kul onu yaratıcım bildim secde ettim Kefenin bilirim olmaz ki yakası cebi İman merhametle olursan vardır kocaman cebi Kalemimde Rahmanın izni ile akar iman mürekkebi Kulda olmalı Nur iman Kuran Sünnet ahlakı edebi İnsan olmanın merhametli olmanın imandır mektebi Darda kalan kulun sende vardır elbet bir talebi Darda kalana varmak için arama sen sebebi Beni böyle yaratan Rahmanı bildim onunla güldüm Kendimi kul onu yaratıcım bildim secde ettim Sandım bildim iman merhamet varsa bu dünya değil boş Haydi, merhametinle cümle canların yanına sen koş Kul Mehmet’im merhametli imanlı olunca dünya ne hoş Vuslat için dolaş âlemi merhamet iman ile coş O zaman dert firak nedir sen unut iman ile koş Bu yola girdinse bil son durak kara toprak Bu âlemde sen dâhil hiçbir şey değil inan başıboş Beni böyle yaratan Rahmanı bildim onunla güldüm Kendimi kul onu yaratıcım bildim secde ettim Mehmet Aluç-Kul Mehmet |