benim
dökülen sarı yapraklarım var
toprağa karışamadan süpürülen
yolları asfalt parklarım
o yüzden
ilham vermez şairlere artık sonbaharlarım

benim yalancılarım var
yalanlarına inandı sandıklarım
hatta inananlarım
-kınayamıyorum-
bir gönül çelen yalana ben de inandım
bu yüzden kırgınlıklarım var
"alçı tutmaz
böyle yaşamayı öğreneceksin" dediği doktorların

umutlarım var
ne vakte kadar ertelediğimi bilmediğim
iflah olmaz bir saflıkla
umutlarımı besleyen hayallerim
ama öyle çok bekledim ki
soldu biraz renklerim

benim zeytin ağaçlarım var
sayısı azalsa da
ve uzattığım sevgili barışmasa da
hala barışı simgeler dalları
oysa
benim de küskünlüklerim var
atılan bir ufak adıma
çağlayarak koşacağım

kavgalarım var benim
hepsi zaferle son bulmayan savaşlarım
-en çetini kendimle yaptığım-
ben
çarpışmadığım savaşların da gazisiyim
Her toprağa düşen bedenle
biraz da kendimi gömerim

yaralarım var
ama yoksun ki
en derinine merhem diye seni süreyim

özlemlerim var benim
en sönmeyeni sen
yakmaya devam eden
korkarım ki gelsen
"ne’m kaldı ki!" diyeceğim

vazgeçtiklerim var
dua gibi
ummak gibi yeryüzünde bir cennet Tanrı’dan yani
bir de vazgeçemediklerim var
beklemek gibi
seni gibi

benim kurumuş derelerim var
dereleri besleyemeyen çaylarım
denize asla kavuşamayacak
ve oltaya kolay gelen balıklarım

kaybettiklerim var
inancım gibi
insana
hayata
aşka
bir de kazandıklarım
bakıp ellerime
olmadıklarını gördüğüm

öğrendiklerim var benim
"bunlarla ne yapacağım" dediğim
ve şimdi
kendimi
en son öğrendiğime bırakacağım