SON SÖZ ELBETTE KADERİN...
Hüzün yeknesak ve
Fazlasıyla azmimi yitirdiğim. Yürek olsa da engin Susup gölgelere gizlendiğim. Sorma neden ya da sahiden mi öldüm de Ruhum musalla taşında, Yürüyen sadece bir et parçası aslında. Gıyabımda kesilen Ve pay ettiğim acım Ne yazık ki her bir yas içimde saklı Nasıl da görmezden gelindiğim. Susmak asaletimden bil ki Eğer dersen ki; nedir derdin Nedendir bu tasa Bil ki emsalsizdir elem ve tek tesellim: Elbet vardır bir bildiği Tanrı’nın Ellerimle yıktığım mabedim Seyri seferindeyken şu fani âlemin. Sıradan aşkların sıra dışı mizaçları. Olgun düşlerin o bitimsiz telaşı: İrdelenesi tüm tahakkümler Ve perde arkasında gizlenen gölgeler. Tortusu çöreklenmiş bir kez Gıyabımda sarf edilen her bir cümle Ve bir köşedeyim ben hem de ta ezelden Her kim ise tarafınca terk edildiğim Tek suçum belki de sevmek haddinden fazla. İstimlâk edilmiş ve parsellenmiş Boyutu en derinde saklı Kıymete binmişim bir kez Varsın gömüldüğüm yangın yeri Yaksın ruhumu acı acı. Ele avuca gelmez nihayetinde sözlerim Debelensem de cehennemin dibinde. Hâşâ, yok isyanım Gönül gözü madem nükseden Varsıl bir hâkimiyetin varsın olsun tek tesellisi İnancım yoklarken varlığımı Son söz elbette kaderin. |