SofraBoynu bükük mahcup gün yılların telaşında Hazla karılan efkar çorak ruha yakılır Asılır sükutu hayal donar gözyaşında Saklı bahçede mamur sırça köşkler yıkılır Önce gül gibi kokar yürekte dost sillesi Hayat çalan ağusu petek petek bal olur İblisin tezgahında dokunmuştur hilesi Sözü dikenli çalı tutunacak dal olur Üşüyen geceleri harlı düşlere banıp Gündüze mum misali aydınlık toplar ruhun Dinlersin masalları bir yudum suya kanıp Peşinden gidemezsin umut satan güruhun Elde dilde yürekte zamanın tırnak izi Ak düşen saçlarımız hayalleri kanatır Baharın hasretiyle kışa dayayıp güzü Son demin sofrasını umutsuzluk donatır frezya |
Buradaki iç durak ihlâli çok belirgin. El atılması şiirin kalitesi adına gerekli galiba...