lorinyağmurludur kirpiklerin fırtınaya tutulmuşsun lorin ellerin kınalı kınalı kuzususun yetim çocukların ceylanların sığınağısın senden sonra kuşlar öksüz kaldı lorin gök yetim deniz mavisiz kaldı yapraklar soldu yeşermez oldu erik ağaçları çocuklar sokağa inmez oldu sokaklar talan şehir harabe lorin yavaş yavaş kış geliyor kar yağar inceden sokaklar kapanır kapılar örtülür pencere önlerinde seyrederiz içimize yağan kar tanelerini bir soğuk rüzgar bir kırık tabure ve demir parmaklık soğuk ranza yetim bir çocuk gibi karşımda ve ben seninle özgürüm lorin ibrahim dalkılıç |